dziw I
zdziwienie
Wtem ujrzała młodzieńca i z rąk jej wypadła Suknia, a twarz od strachu i dziwu pobladła (I). Ten ciemny gest pojęli słuchacze i stali, Patrząc z dziwem na siebie, wzajem się badali (X). Krowa coraz ku niebu wznosi wielkie oko, Usta z dziwu otwiera i wzdycha głęboko (X)
Czlowiek ↔ Dusza i rozum ↔ Uczucia ↔ Stany ducha ↔ Niespodzianka, zdziwienie